مرد بود که به خواستگاری آمد
مرد بود که زن را خواست
مرد بود که ابراز علاقه کرد و زن تمام قد برایش تپید!
مرد بود که دستش گرم بود و زن کل وجودش قلب شد..
هر دو خواستند! اکنون زن مهم است!
مرد آمد و زن پذیرفت! اکنون زن مهم است!
با وجود دو اراده آزاد و سالم عقد مقدس نکاح میانشان منعقد شد! اکنون زن مهم است!
چه نیکو!
احترام به اراده و خواست هر دو طرف، موجود و پررنگ است!
ایام میگذرد!
جزییات پیش بینی نشده ای در زندگی مشترک وجود دارد که رخ مینمایاند!
گاه با توافق تصمیم میگیرند و گاه بالاجبار یکی از آنها کوتاه می آید!
کم کم کمرنگ میشود.. حسن تفاهم بینشان! دیگر سخنی از احترام به اراده دو طرف به میان نمی آید!
گزنده شده زندگی..
جزییات میرنجاندشان!!
اختلاف حادث میشود!
زندگی مشترکشان را نیمه جان یافته اند!
شاید نفس به شماره افتاده باشد!
بوی پایان می آید!!
اما چیزی شبیه به یک شمع کوچک روشن، شبیه به یک ستاره کوچک کم فروغ، شبیه به یک فانوس کوچک کم روغن آویخته از ایوان یک کلبه کاه گلی، در دل زن سو سو میزند!
زن هنوز امیدوار است!
هنوز به بن بست معتقد نگردیده!
میخواهد دست بر زانو نهد و یا علی بگوید و باری دیگر برای بقا زندگی مشترکش تلاش کند!
ای وای!!
چه شد؟
چی!؟
“وفق فقه اسلامی مرد میتواند هرگاه بخواهد، زن خویش را طلاق میدهد”
اکنون هم زن مهم است؟
نه!
دیگر نه!
اکنون مهم نیست!
همینقدر ظالمانه!
همینقدر دور از انصاف!
مگر زن و مرد باهم آغاز نکردند؟!
مگر نکاح با توافق دو اراده به وجود نمی آید؟
پس چرا طلاق فقط به اراده مرد است!؟
تکلیف آن زنی که میخواهد ادامه دهد چه میشود؟
تکلیف آن زنی که طلاق نمیخواهد چه میشود؟
زن هنوز امید دارد!؟؟؟
خدایا زن هنوز امید دارد!!!
اما گویا فقط مرد مهم است!
کجاست انصاف؟
عدالت چیست؟
چرا تا چشم کار میکند ظلم است و ظلم..
تو بگو…
سلام عالی مینویسید چقدر مطالب شما قشنگ و دلنشینه
سلام . ممنون از اینهمه لطف و توجه شما.
سلام. قلمتون بسیار زیباست…اکنون مهم است که همچنان به نوشتن ادامه بدین…منتظر بقیه نوشته های شما هستم.
سلام و تشکر از حسن توجه شما. برقرار باشید.