او

در نیمکت کناری من نشست.
در حیاط دادگستری مجتمع قضایی خانواده ۱ تهران.
میانسال بود.
تقریبا ۵۰
به ظاهر که مرد موقر و محجوبی نبود ولیکن پیش داوری زشت است و ناپسند.
چای و کیکی در دست داشتم.
او چای داشت.
کیک برای من زیاد بود.
با او قسمت کردم.
خوشنود شد. تشکر کرد. فراوان.
پنداشتم هنوز هم دنیا جای قشنگی است. هنوز هم آدمها از چیزهای کوچک خوشحال میشوند. هنوز هم میتوان لبخند را در صورتشان دید.
در افکار مثبت خود غرق بودم که پرسید: شما در دادگاه چه میکنید؟
گفتم: من وکیل هستم.
ترش شد.
اخم کرد.
روی گرداند.
تقریبا هرچه که خواست گفت..نه به الفاظ موهون و رکیک..ولی عباراتی نابسامان به کار برد و از وکلا گلایه کرد..
تند حرف زد.
صبوری کردم.
عادت کرده ایم به ناسپاسی.
البته متاسفانه!

به آرامی پرسیدم: مشکل شما چه بود؟
گفت همسرم از من طلاق گرفته.
گفتم چرا؟
گفت هیچی! من ۷ سال استرالیا بودم، اونم ازم جدا شد. ما ۴ تا بچه داشتیم خانوم وکیل. نباید جدا میشد.
گفتم سر میزدی؟
گفت نه، نیومدم ایران اصلا.
گفتم خرجی میفرستادی؟
گفت نه خرج خودمو درمیاوردم اونجا فقط.
گفتم الان که جدا شده بچه هاتون کجان؟
گفت دوتاشون ازدواج کردن دوتاشونم پیش مادرشونن..
نتونستم جلوی خنده پر درد خودمو بگیرم!

سرمو انداختم پایین. به ته مونده چاییم تو لیوان نگاه کردم..هیچی نگفتم.
ولی باخودم خیلی حرف زدم.
دیگه چی میخواستی؟!
یه زن
۴ تا بچه!
۷ سال نبودی!
یه نبودن واقعی!
آن مرد صحبت از ۷ سال کرد و من به ۷ شب فکر کردم! و بعدش صرفا به ۱ شب!
یک شبی که یک زن تنها به همراه ۴ فرزندش است و صرفا صدای بادی زوزه کشان آنها را میترساند، از نبودن مرد خانه چه رنجی برده اند؟
۷ سال؟
آن ظهری که بقال محل از او پرسید شوهرتان کم پیدا شده است، چه پاسخی داده است؟
فرزندانش که…
به “او” فکر میکردم
به آن زن..
چه ها بر او گذشته است..
که می داند؟!